​

Psychomotoriek is een onderdeel van de kinesitherapie dat zich toespitst op de ontwikkeling van het kind in zijn geheel. Men onderscheidt hierbij drie belangrijke componenten: het cognitieve, sociaal-emotionele en motorische aspect van het functioneren van een kind. Deze oefenen een belangrijke invloed uit op mekaar en worden op hun beurt ook beïnvloed door de context waarin een kind opgroeit. Psychomotorische therapie richt zich dus onder andere op volgende aspecten van de ontwikkeling van een kind:

​

• grove motoriek (evenwicht, coördinatie, balvaardigheden,…)

• fijne motoriek (knippen, scheuren, veters knopen, fijne voorwerpen hanteren,…)

• schrijfmotoriek

• lateralisatie

• lichaamsschema

• visuo-motorische vaardigheden

• visueel-ruimtelijke vaardigheden

• ruimtelijke oriëntatie

• werkhouding

• faalangst

• aandacht, concentratie, geheugen

• ...

​

Daarnaast kan psychomotorische therapie ingezet worden bij kinderen en jongeren met psychosociale, psychiatrische of psychosomatische problematiek zoals gedrags- en stemmingsstoornissen, angststoornissen, slaapproblemen, hyperventilatie, eetstoornissen, hechtingsstoornissen, onverklaarbare pijnklachten of vermoeidheid. Het lichaam en het beweeggedrag wordt als aangrijpingspunt gebruikt om (spelenderwijs) samen met het kind of de jongere te werken aan bepaalde doelstellingen gericht op het cognitieve, sociaal-emotionele en motorisch functioneren. Deze therapie kan een aanvulling zijn op en samengaan met psychologische begeleiding. Mogelijke doelstellingen kunnen zijn:

​

• verbeteren van het lichaamsbeeld en lichaamsbewustzijn

• verbeteren van fysieke fitheid

• ontwikkelen van plezier in bewegen

• verbeteren van zelfcontrole en emotieregulatie

• stimuleren van het zelfvertrouwen en expressiviteit

• ontwikkelen van samenspel en interactievaardigheden

• verbeteren van spanningsregulatie (zie relaxatietherapie).